Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή ταινίας στις 14/12

Το Σάββατο 14/12 στις 21:30 θα προβληθεί στο στέκι των ΠΟΦΠΠ η ταινία "Το μέγαρο Γιακουμπιάν"
του Marwan Hamed.






«Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε εμάς.», είπε η μητέρα στον απογοητευμένο γιο της, όταν απορρίφθηκε, για την δουλειά που πάντα ονειρευόταν, επειδή ο πατέρας του είναι ένας απλός θυρωρός, «Αυτή η χώρα ανήκει σε αυτούς που έχουν λεφτά».

Η ταινία "Το Μέγαρο Γιακουμπιάν" είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Alaa Al Aswany, το οποίο κυκλοφόρησε το 2002. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Marwan Hamed, έχει μετατρέψει όσο πιο πιστά γίνεται τις λέξεις του βιβλίου σε εικόνες επιδιώκοντας, την ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο αναγνώστης του βιβλίου στο μυαλό του διαβάζοντας το , να μπορέσει να την μεταφέρει αντίστοιχα στο κινηματογραφικό πανί, για να προκαλέσει τα ίδια ερεθίσματα και στον θεατή της ταινίας. Η πλοκή βασίζεται στην αλληλεξάρτηση των διαφορετικών κατοίκων του κτιρίου με το όνομα "Μέγαρο Γιακουμπιάν". Η διαφορετικότητα τους είναι το ενδιαφέρον στην εξέλιξη της ιστορίας, γιατί δεν έγκειται απλά σε μια διαφορετικότητα προσώπων και χαρακτήρων, αλλά σε μια διαφορετικότητα που ξεκινά από την διαφορετική ταξική καταγωγή κάποιων από τους κατοίκους και φτάνει μέχρι και τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Έτσι εμβαθύνοντας σχετικά με την ποικιλομορφία των κατοίκων παρατηρούμε ότι αυτό το κτίριο είναι η μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας, με τις ταξικές της αντιθέσεις, την πολυπολιτισμικότητα της και τις προκαταλήψεις της, και όλα αυτά τα στοιχεία της αιγυπτιακής κοινωνίας τα συνδέει ο σκηνοθέτης και με μια περιγραφή των ιστορικών γεγονότων (μέσω της εξέλιξης της πλοκής) που έλαβαν χώρα στην Αίγυπτο από το 1952 με το πραξικόπημα του Naser μέχρι και τον πόλεμο του Κόλπου το 1990.

Τα κύρια πρόσωπα της ιστορίας είναι ο Zaki, ένας έκπτωτος αριστοκράτης, η Bothayna, ένα όμορφο φτωχό κορίτσι που μετά τον θάνατο του πατέρα της βρίσκει δουλειά, για να θρέψει την οικογένεια της και είναι αναγκασμένη να υπομένει τον σεξισμό του αφεντικού της, τον Haj Azzam, ένας από τους πλουσιότερους Αιγύπτιους και πολιτικός, τον Taha el Shazli, γιος του θυρωρού και ελπίζει να τον δεχτούν στην Αστυνομική Ακαδημία, αλλά τελικά γίνεται μέλος μιας εξτρεμιστικής οργάνωσης, και τον Hatim Rasheed, έναν εκδότη με ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Η κατοίκηση των διαμερισμάτων είναι κλιμακωτή, αποτελώντας έτσι μια μεταφορά για την ταξική ιεραρχία των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών. Οι πιο εύποροι κάτοικοι μένουν στα μεγάλα διαμερίσματα των πρώτων ορόφων, ενώ όσο ανεβαίνουμε τους ορόφους του κτιρίου βλέπουμε μικρότερα διαμερίσματα, μέχρι και παλιές αποθήκες στην ταράτσα, που κατοικούνται από τους φτωχούς.

Το Μέγαρο Γιακουμπιάν βρίσκεται σε ένα πάλαι ποτέ γοητευτικό art deco οικοδομικό τετράγωνο στην λεωφόρο Talat Harb που παλιότερα ονομαζόταν Suleiman Basha. Ήταν ιδιοκτησία ενός πλούσιου Αρμένη και στέγαζε στα διαμερίσματα του άρχοντες, βαμβακέμπορους και ξένους. Όλοι τους αναγκάστηκαν να φύγουν από εκεί μέσα το 1952, όταν έγινε το πραξικόπημα στον τότε βασιλιά Faruk από τον μετέπειτα πρόεδρο της Αιγύπτου Gamal Abdel Nasser, και στη θέση τους ήρθαν στρατιωτικοί με τις γυναίκες τους. Με τον καιρό η περιοχή έπαψε να θεωρείται μοντέρνα και τα διαμερίσματα μετατράπηκαν σε γραφεία μέχρι που πήρε την μορφή που παρουσιάζεται στο βιβλίο το 1990. Αν οι αποθήκες της ταράτσας νοικιάστηκαν όντως, όπως είναι γραμμένο στο βιβλίο και φαίνεται στην ταινία, από φτωχούς ανθρώπους, για να κατοικήσουν ή αποτελεί απλά ένα τέχνασμα του συγγραφέα του βιβλίου που στην διάρθρωση της πλοκής έτσι ώστε να διαφαίνονται σε αυτό το κτίριο οι ταξικές αντιθέσεις και τα κοινωνικά προβλήματα της Αιγύπτου δεν το ξέρουμε

Στην ουσία αυτό το Μέγαρο, αποτελεί μια μεταφορά για την ζωή της Αιγύπτου. Η ταινία είναι σαν ένα παράθυρο από το οποίο μπορούμε να δούμε και να γνωρίσουμε τις αντιφατικές σχέσεις και το ήθος που χαρακτηρίζει αυτήν την κοσμική Ισλαμική χώρα, όπως παράλληλα προβάλει την διαφθορά, την εκμετάλλευση και την φτώχεια στον βαθμό που χαρακτήριζαν την αιγυπτιακή κοινωνία μέχρι και υπό την προεδρεία του Mubarak.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν