Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή ταινίας 6 Φεβρουαρίου 2016










Σάββατο 6/2/2015, 21:00

Προβολή ταινίας:Φτάσαμε του Σταύρου Τσιώλη.

Φτάσαμεεεεεεεεε...
Ο Σταύρος Τσιώλης επιστρέφει για το κύκνειο άσμα του στην καριέρα του σαν σκηνοθέτης. Με τη τρίτη κατά σειρά ταινία του για τις γυναίκες (Παρακαλώ γυναίκες μη κλαίτε, Ας Περιμένουν οι Γυναίκες) ο Σταύρος Τσιώλης ξεδιπλώνει ένα κόσμο ποιητικό, γλυκό, σπαραχτικό, απαισιόδοξο, μα πάνω απ'όλα ερωτικό και άρα επαναστατικό.

Η νέα του ταινία θα ονομάζεται "Γυναίκες που περάσατε από εδώ" και η διαφορά από τις προηγούμενες είναι ότι ο σκηνοθέτης ζητάει χρηματοδότες της να γίνουμε όλοι εμείς που αγαπήσαμε τον αγνό και ρομαντικό κινηματογράφο του.

Για αυτό τον ιερό σκοπό, λοιπόν, προβάλουμε το Σάββατο την τελευταία (μέχρι την επόμενη) ταινία στο στέκι μας στην Ηρώων Πολυτεχνείου. Θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης και τα λεφτά θα δοθούν στο crowdfunding που έχει ανοίξει στο site indiegogo.com

To "Φτάσαμεε", ταινία που βγήκε στους κινηματογράφους το 2004, φέρει μαζί της και κάτι από εκείνη την εποχή. Σουρεαλιστική, λαική και με έντονο το φολκλόρ στοιχείο καταφέρνει να γίνει μια "γλυκεία" ηθογραφία της της ελληνική ανάμεσα στις φιλοσοφικές φανφάρες του στιχουργού Λάκη και τις ς υπαίθρου και πάνω απ' όλα αγκαλιάζει, αλλά και συνάμα κριτικάρει την σύγχρoνη λαική μουσική, τα "κλαρίνα". Με κάποιο τρόπο, είναι κι αυτή μέρος της τριλογίας για τις γυναίκες. Χωρίς τον ξεκάθαρο πρωταγωνιστή, το "Φτάσαμεε" δίνει σε κάποιες σκηνές τον πρώτο ρόλο στις κυρίες του πανηγυριού και της νύχτας. Ενδιάμεσα την παράσταση κλέβουν οι φιλοσοφικές συζητήσεις του στιχουργού Λάκη, οι πρόζες του Μαέστρου και τα μαθήματα ζωής του Λειβαδειανού ψήστη. Αν υπάρχει πάντως μια πρωταγωνίστρια στην ταινία, αυτή δεν είναι άλλη από την μουσική.

Στο βίντεο που ακολουθεί ο Σταύρος Τσιώλης μιλά για τη νέα του ταινία.

Ξηλωθείτεεεεεεεεεε...


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ