Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Citizen Kane - Orson Welles


Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του παιδιού-θαύματος του Αμερικάνικου Kινηματογράφου, που σε ηλικία 25 ετών συγκλόνισε τον κόσμο και συνεχίζει να θεωρείται από πολλούς η σημαντικότερη ταινία του Παγκόσμιου Kινηματογράφου (σύμφωνα με το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου), ακόμα και σήμερα. Είναι από τις φορές που μια ταινία είναι τόσο μεγάλη και συμβολίζει τόσα πολλά πράγματα, που ο οποιοσδήποτε θα ένιωθε μικρός για να μιλήσει για αυτή.

Πως να μιλήσεις άλλωστε για ένα αριστούργημα-project πάνω στο οποίο ο Welles μπόρεσε να “ξεδιπλώσει” το πολύπλευρο ταλέντο του;΄Εγραψε, σκηνοθέτησε, και πρωταγωνίστησε στην ταινία, όντας και στα τρία άριστος.

Τεχνικά εμφανίζεται για πρώτη φορά, η χρήση του βάθους πεδίου, αλλά και του πλάνου σεκάνς, τα αξιοπρόσεκτα ειδικά εφφέ στην αναπαράσταση του "Xanadou", που ειναι προϊόν κινηματογράφισης μνινιατούρων και μοντάζ, αλλά και οι λήψεις απο ψηλά, που συνδιάζονται με λήψεις από το πάτωμα, για να δώσουν το "ανέβασμα" και το "χαμήλωμα" του κεντρικού ήρωα.

Σεναριακά βασίζει τον ήρωα του, Charles Foster Kane πάνω στο Μεγιστάνα Ρούντολφ Χιρστ (μεγιστάνας του τύπου και ένα από τα τότε σύμβολα του Καπιταλισμού), και ουσιαστικά αφηγείται τη ζωή του και το τέλος του μέσα από όλες τις μεταπτώσεις, επαγγελματικές και προσωπικές. Σήμερα, κάποιος που θα δει την ταινία, ίσως τη βρει διδακτική με την κακή έννοια, αλλά σκεφτείτε ότι την έκανε το μυαλό μιας 25χρονης ιδιοφυίας 70 χρόνια πριν, και πως ακόμα και σήμερα παραμένει επίκαιρη για πάρα πολύ κόσμο.

Συμπερασματικά πρόκειται για μια ταινία της οποίας το στόρυ το έχουμε ξαναδεί (πέρασαν άλλωστε 70 χρόνια), για την εποχή του αποτέλεσε μια επανάσταση στο μέσο και κυρίως ο δημιουργός του ήταν ένας από τους ανθρώπους που εκμεταλεύτηκαν τον χώρο του θεάμαστος και συνέβαλαν ώστε ο Αμερικάνικος Κινηματογράφος να πάρει την προσοχή και την προβολή που έχει σήμερα. Καλό ή κακό, αυτό θα το κρίνετε εσείς. Άλλωστε δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο στο θαυμαστό κόσμο του Welles.

Και κάτι τελευταίο, αφού δείτε φυσικά την ταινία. Τι σημαίνει για σας Rosebud;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν