Πυροβολείστε τον πιανίστα - François Truffaut

Το “Tirez Sur le Pianiste” (ελληνικός τίτλος: “Πυροβολείστε τον Πιανίστα”), είναι η δεύτερη ταινία του Φρανσουά Τρυφώ. Βγήκε στις αίθουσες ένα χρόνο μετά την μεγάλη επιτυχία του “400 Χτυπήματα” διχάζοντας τόσο τους κριτικούς όσο και το κοινό που περίμεναν μια ανάλογη θεματολογία με αυτή της πρώτης του ταινίας. Αντιθέτως το “Tirez Sur le Pianiste” είναι στην βάση του μια μαύρη κωμωδία noir, μπολιάζοντας στοιχεία από τις κλασσικές αμερικανικές ταινίες εγκλήματος και μυστηρίου με την επαναστατικότητα και την ρεαλιστικότατα της ακόμα φρέσκιας τότε nouvelle vague.
Το σενάριο, βασισμένο στη νουβέλα του David Goodis, γραμμένο με ίσες ποσότητες χιούμορ, κυνικότητας και ρομαντισμού είναι τοποθετημένο καθαρά σε ένα φανταστικό Παρίσι το οποίο τριγυρίζουν εγκληματίες, femme fatale και χτυπημένοι από τη μοίρα μουσικοί. Πρωταγωνιστής είναι ο Charlie Kohler (Charles Aznavour) που παίζει πιάνο για να βγάζει τα προς το ζην σε ένα φτηνιάρικο μουσικό κλαμπ του Παρισιού, χωρίς να του πολυαρέσει και χωρίς να έχει συγκεκριμένες φιλοδοξίες για το μέλλον του. Τη ζωή του θα ταράξει ο αδερφός του που στην προσπάθεια του να ξεφύγει από δυο γκάνγκστερ, τον εμπλέκει σε ένα κυνηγητό αναγκάζοντας τον να θέσει έτσι τη ζωή του σε κίνηση. Ταυτόχρονα ερωτεύεται τη νεαρή σερβιτόρα που δουλεύει μαζί του στο κλαμπ και μαζί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη χαοτικότητα και παραδοξότητα της ζωής τους.
Παρότι οι ήρωες του και οι καταστάσεις είναι καθαρά κινηματογραφικές (ο Τρυφώ το επισημαίνει μεγαλοφυέστατα αυτό μέσα στην ίδια την ταινία), πίσω από όλες αυτές τις υπερβολές κρύβονται χαρακτήρες αληθινοί που αν και διψάνε να βρουν την ευτυχία και τον έρωτα, φαίνονται εγκλωβισμένοι και – μοιραία - παραδομένοι στην σκληρότητα, την αναισθησία και τον παραλογισμό του κόσμου. Ο Τρυφώ επιλέγει να απομυθοποιήσει πλήρως την εικόνα των γκάνγκστερ δείχνοντας τους σαν χαζούς, ατζαμήδες, αστείους τυπάκους. Αντίθετα τονίζει πάρα πολύ την σχέση του πρωταγωνιστή με τα αδέρφια του και κυρίως τον έρωτα που γεννιέται και ζει με τη σερβιτόρα, έρωτας παράδοξος και οξύμωρος αλλά αληθινός, σχεδόν αταίριαστος με το κλίμα της ταινίας. Το τραγικό φινάλε είναι η επιτομή της κυνικότητας της ταινίας. Δίνει όμως ένα πάρα πολύ δυνατό μήνυμα. Η τελευταία εικόνα του Charlie να παίζει στο κλαμπ, ανέκφραστος, σκλαβωμένος για την διασκέδαση των άλλων έχει στόχο τόσο το κοινό, όσο και τον ίδιο τον δημιουργό και την αντιμετώπιση που έχει απέναντι στην τέχνη του.