Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή 19/11: Bicycle Thieves

Από αυτήν την Κυριακή ξεκινάμε το αφιέρωμα στον Ιταλικό κινηματογράφο με το Bicycle Thieves του Vittorio De Sica.



Στην μεταπολεμική Ρώμη, σε μια αλάνα, ένα τσούρμο ανέργων με αγωνία περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από το γραφείο εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά στον Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι η οικογένεια πουλάει τα σεντόνια της προκειμένου να αποκτηθεί το ποδήλατο. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά ευτυχισμένος μια αφίσα, του κλέβουν το ποδήλατο. Τότε ξεκινά την οδύσσεια του στις φτωχογειτονιές της Ρώμης προκειμένου να εντοπίσει τον κλέφτη και να πάρει πίσω το πολύτιμο ποδήλατο του. Σύντροφος στην περιπέτεια του, ο δεκάχρονος γιος του, ο Μπρούνο.
Το τόσο απλό όσο και διαχρονικό σενάριο της ταινίας βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Λουίτζι Μπαρτολίνι. Το "Κλέφτης Ποδηλάτων" αποτελεί έναν ορισμό του ιταλικού νεορεαλισμού και μαζί ένα από τα κορυφαία σημεία του. Στο επίκεντρο ο άνθρωπος της εργατικής τάξης και οι όροι διαβίωσης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τα στούντιο εγκαταλείπονται και οι χαρακτήρες απεικονίζονται στο καθημερινό τους περιβάλλον, πρωταγωνιστές οι απλοί άνθρωποι με ερμηνείες βγαλμένες απ'τη ζωή και όχι οι επαγγελματίες ηθοποιοί.  Ένας από αυτούς ο πρωταγωνιστής μας, Λαμπέρτο Ματζοράνι, που ήταν τότε ένας φτωχός εργάτης εργοστασίου.
Μέσα από τα συντρίμμια του πολέμου ο Ντε Σίκα σκηνοθετεί υποδειγματικά μια ταινία αριστούργημα για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Κέρδισε το Ειδικό βραβείο Οσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία επτά χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία.  Στα λόγια του  Όρσον Γουέλς «Ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο, εξαφάνισε την κάμερα!». Μια ουμανιστική κριτική στην διαλυμένη κοινωνία της εποχής, αλλά και στον εμπορικό κινηματογράφο των μεγάλων παραγωγών. Μια ταινία που συγκίνησε πολλούς και αγαπήθηκε όσο λίγες.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο