Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή 4/2/2017



Ένα βράδυ σε ένα μπαρ ένας φίλος μιλάει στον σκηνοθέτη, Ari Folman, για ένα επαναλαμβανόμενο όνειρό του στο οποίο τον άντρα τον κυνηγάνε 26 άγρια σκυλιά. Το όνειρο συνδεδεμένο με την εισβολή του Ισραηλινού στρατού στο Λίβανο το 1982. Ο Folman συνειδητοποιεί ότι δεν έχει καμία ανάμνηση της θητείας του στο Λίβανο εκείνη την περίοδο όταν ήταν μόλις 19 χρονών. Έτσι ξεκινάει η προσπάθεια του να ενώσει τα κομμάτια της ιστορίας μιλώντας με παλιούς του φίλους που πολέμησαν παρέα. Παράλληλα ο Folman μιλάει και σε ένα φίλο του ψυχολόγο ο οποίος λειτουργεί ως ηθική πυξίδα στην πορεία του σκηνοθέτη να βρει τις χαμένες του αναμνήσεις και ίσως ακόμα τη λύτρωση.
Η ταινία άκρως προσωπική καθώς και πολιτική καταργεί τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και animation. Ο Folman αποτυπώνει αναμνήσεις, παραισθήσεις, παρόν και παρελθόν μέσω της δομής ενός κανονικού ντοκιμαντέρ με εικόνες ζωγραφισμένες στο χέρι επί 4 μήνες. Με περιορισμένο budget αλλά εμμονή για λεπτομέρεια και λίγους συνεργάτες δίνει με το δικό του τρόπο τα γεγονότα. Το Waltz with Bashir προσπαθεί να δώσει τη σφαγή χιλιάδων πολίτων αυτή τη φορά από την μεριά των Ισραηλινών που υπηρέτησαν. Οι Παλαιστίνιοι είναι ανώνυμοι, θύματα γεμάτα πόνο, δεν μιλάνε-μόνο κλαίνε και οδύρονται, συχνά τους βλέπουμε να γίνονται κομμάτια από τις εκρήξεις ή ως πτώματα στην άκρη του δρόμου. Επίσης όμως βλέπουμε την σύγχυση, την αγωνία, την ανθρωποποίηση των Ισραηλινών στρατιωτών αλλά και των πιο γερασμένων πλέον εαυτών τους. Οι θηριωδίες που πραγματοποιήθηκαν άλλωστε κατά τη διάρκεια του πολέμου είναι και ο λόγος των καταπιεσμένων αναμνήσεων του σκηνοθέτη.
Για τα πραγματικά πλάνα στο τέλος της ταινίας ο σκηνοθέτης σχολιάζει: «Δεν ήθελα ο θεατής να βγει από τη αίθουσα και να νομίζει ότι ήταν απλά μια καλή αντιπολεμική ταινία με καλό σχέδιο και μουσική. Ήθελα να το ξεκαθαρίσω ότι η σφαγή έγινε – περισσότεροι από 3000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν κυρίως παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι.» 

Ιστορικά: Η εισβολή είχε αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του ισραηλινού πρέσβη στις Η.Π.Α Σλόμο Αργκόβ από την εξτρεμιστική παλαιστινιακή οργάνωση του Αμπού Νιντάλ, η πραγματική όμως αιτία υπήρξε η εκκαθάριση των βάσεων της Ο.Α.Π που βρίσκονταν στο έδαφος του Λιβάνου. Ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Λίβανο στις 7 Ιουνίου 1982. Στη σύρραξη ενεπλάκησαν και δυνάμεις της Συρίας η οποία είχε αναλάβει την προστασία του Λιβάνου και η αμερικανική κυβέρνηση ενθάρρυνε και εξόπλιζε την ισραηλινή επίθεση. Μετά από σκληρότατες μάχες και μεγάλης έντασης αντίσταση, μαχόμενο εναντίον των λιβανέζικων δυνάμεων, των παλαιστίνιων προσφύγων και των συριακών ενισχύσεων, το Ισραήλ κατέλαβε το νότιο Λίβανο.

Φιλμογραφία (ως σκηνοθέτης)
Sha'anan Si (1991, short documentary, with Ori Sivan)
Saint Clara (1996, with Ori Sivan)
Made in Israel (2001)
Waltz with Bashir (2008)
The Congress (2013)
Anne Frank (TBA)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν