Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή 19/11/2016

Συνεχίζοντας την θεματική greek weird wave αυτό το Σάββατο προβάλλουμε την ταινία Σπιρτόκουτο του Γιάννη Οικονομίδη.

Πλοκή: Ο Δημήτρης ζει με την οικογένεια του σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας. Μια ζεστή μέρα του Αυγούστου ο Δημήτρης με την βοήθεια του Γιώργου (αδεφού της συζύγου του) συζητούν, για τα επιχειρηματικά τους σχέδια. Όσο περνάει η μέρα διάφορες αφορμές μετατρέπουν την καθημερινότητα της οικογένειας σε σκηνή πολέμου. Ο ένας επιτίθεται στον άλλον για να ξεσπάσει δημιουργώντας ένα ντόμινο αντιδράσεων στο οποίο η ψυχολογική και σωματική βία που ασκείται κλιμακώνεται χωρίς τέλος.

Όλοι νομίζουν ότι είναι προστατευμένοι ανάμεσα στους τοίχους του διαμερίσματος. Αλλά αυτή η ασφάλεια είναι μόνο μια ψευδαίσθηση μέχρι που οι μάσκες πέφτουν και οι τοίχοι του σπιτιού μετατρέπονται από τείχη προστασίας σε σκοινιά ρινγκ.
Ο Γιάννης Οικονομίδης αποκαλύπτει την ιδιωτική πλευρά της ελληνικής κοινωνίας μία δεκαετία πριν αυτή ξεσπάσει τον θυμό της δημόσια μέσω της ανόδου του φασισμού. Θίγει με σκληρό και άμεσο τρόπο το θέμα του ρατσισμού, της λεκτικής βίας και του σεξισμού σε μια περίοδο που η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται και έδειχνε ότι η ευημερούσε. Η οικονομία αναπτυσσόταν και τον επόμενο χρόνο αυτή η ευημέρια και ο εφήμερος πλουτισμός θα αποκορυφωνόταν με την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων. Αυτή ήταν όμως μόνο μια επιφανειακή αλήθεια για την ελληνική κοινωνία των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο η ελληνική οικογένεια βρισκόταν σε κρίση και φοβόταν να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη. Το τέλος της ταινίας δεν είναι το συνηθισμένο τέλος που δίνει λύσεις στην δράση, γιατί πολύ απλά σε τέτοια θέματα δεν υπάρχει λύση. Ποιος φταίει για αυτό;

"Να φιλμάρουμε την ζωή όπως είναι."

Φιλμογραφία

1989, Επεισόδιο (μμ)
1990, Καλημέρα νύχτα (ντοκιμαντέρ)
1992, Σταδιακή βελτίωση του καιρού (μμ)
1994, Μόνο μυρίζοντας γιασεμί (ντοκιμαντέρ)
1995, Η ζωή που θα 'θελες (ντοκιμαντερ)
2003, Σπιρτόκουτο
2006, Η ψυχή στο στόμα
2010, Μαχαιροβγάλτης
2014, Το μικρό ψάρι




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν