Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή ταινίας 23 Ιανουαρίου 2015

Ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος έφυγε από κοντά μας πριν λίγες μέρες έχοντας αφήσει πίσω του μια πλούσια κινηματογραφική παρακαταθήκη. Η τελευταία του ταινία μάλιστα, η Κόρη του Ρεμπραντ, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες λίγες εβδομάδες πριν το θάνατο του, ενώ είχε ξεκινήσει γυρίσματα για μια νέα ταινία. Αν και έχει βγάλει σπουδαίες ταινίες και συγκαταλέγεται στους καλύτερους Έλληνες σκηνοθέτες δεν του έχει δοθεί η ανάλογη προβολή που του αξίζει. Αν εξαιρέσουμε ένα ειδικό σινεφίλ κοινό, η δουλειά του Νίκου Παναγιωτόπουλου (με εξαίρεση τους Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας) παρά τις 17 ταινίες μεγάλου μήκους που μας άφησε δεν είναι τόσο γνωστή στο ευρύ κοινό, ειδικά της νεολαίας. Για το ποιος είναι ο Νίκος Παναγιωτόπουλος παραθέτουμε το καλό σύντομο βιογραφικό κείμενο από το tvxs.gr http://tvxs.gr/news/sinema/pethane-o-skinothetis-nikos-panagiotopoylos και περνάμε στο δια ταύτα.
Θέλοντας να τιμήσουμε αυτό τον μεγάλο δημιουργό και παράλληλα να αναδείξουμε το έργο του στους ανθρώπους της ηλικίας μας (αλλά και σε όποιον άλλον θέλει να γνωρίσει έστω και τώρα με αφορμή αυτό το δυστυχές συμβάν το έργο του σκηνοθέτη) αυτό το Σάββατο προβάλλουμε την ταινία "Αυτή η νύχτα μένει".

Σχετικά με την ταινία: Ο Ανδρέας και η Στέλλα είναι δύο νέα παιδιά με μοναδικό κοινό στοιχείο τον έρωτα τους. Ο Ανδρέας αρκείται στο ψιλικατζίδικο του. Η Στέλλα φιλοδοξεί να γίνει σπουδαία τραγουδίστρια, να δει το όνομα της στις μαρκίζες των μαγαζιών της παραλιακής, να βγάλει δίσκο. Για τον Αντρέα η παρουσία και μόνο της Στέλλας είναι αρκετή, για εκείνη όμως η καριέρα έχει προτεραιότητα απέναντι στο έρωτα. Όταν η Στέλλα φεύγει για την επαρχία, αφού κάπου πρέπει να κάνει την αρχή, ο Ανδρέας αποφασίζει να οργώσει τα σκυλάδικα της Βόρειας Ελλάδας για να την βρει και να την φέρει πίσω.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος εκτός από την σκηνοθεσία της ταινίας συνεισφέρει και στο σενάριο μαζί με τον ταλαντούχο Χρήστο Βακαλόπουλο, το οποίο βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Θανάση Αλεξανδρή. Σε αυτή την ταινία οι δημιουργοί της προσεγγίζουν τον τρόπο ζωής τη νύχτα μέσα στα σκυλάδικα της επαρχίας που ειδικά την δεκαετία του '90 ζούσαν την πιο χρυσή εποχή τους και μέσα από την ταινία μάς παροτρύνουν να κάνουμε μια ρεαλιστική βόλτα στην πιο αντεργκράουντ μορφή της ελληνικής νύχτας. Όπως και με το ρεμπέτικο, που ήταν παρεξηγημένο στην εποχή του, έτσι και τα σκυλάδικα πολύ πιθανό να αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης και συζήτησης των κοινωνιολόγων του 21ου αιώνα και ο Παναγιωτόπουλος μας δείχνει σε αυτή την ταινία τόσο ωμά όσο και ρεαλιστικά πόσο πιο ξεκάθαρα είναι τα πράγματα τη νύχτα σε σχέση με την μέρα. Πετυχαίνει να αποτυπώσει εν μέρει την ατμόσφαιρα, την χυδαιότητα και τον διονυσιασμό των ιδιότυπων αυτών κέντρων, καθώς και ότι τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φαίνονται στην κοινωνία του καπιταλισμoύ και μπορούν να περιγραφούν με μια απλή φράση: "όποιος πληρώνει περισσότερα κάνει κουμάντο".


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο