Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προβολή ταινίας: America America





Δευτέρα, 04/05, 21:00.

Προβολή ταινίας: America America (1963) του Elias Kazan.

Ο Ηλίας Καζάν, Έλληνας στο αίμα, γεννημένος στην Τουρκία και Αμερικανός επειδή ο θείος του ταξίδεψε στις Η.Π.Α. δίνοντας το έναυσμα για την υπόλοιπη οικογένεια να ακολουθήσει, έγραψε την ιστορία του ταξιδιού του θείου του. Το 1890, ο νεαρός και ευγενικός, αλλά αφελής, Σταύρος Τοπουζόγλου έμενε στη Μικρά Ασία, όπου Έλληνες κι Αρμένιοι δεινοπαθούσαν από τους Τούρκους που είχαν την πλειοψηφία. Ο Σταύρος ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή, κάτι που θα του εξασφάλιζε ένα ταξίδι στην Αμερική, χώρα που για τους ανθρώπους του τότε φάνταζε ως η Γη της Επαγγελίας. Εκεί ίσως να κατάφερνε να κάνει πράγματα που θα γέμιζαν τους δικούς του με υπερηφάνεια. Οι γονείς του όμως διέθεσαν τα χρήματά τους για να τον στείλουν στην Κωνσταντινούπολη, όπου επρόκειτο να εργαστεί στο μαγαζί με τα χαλιά που είχε ο θείος του. Ο Σταύρος ξεκίνησε λοιπόν το ταξίδι του για την Κωνσταντινούπολη με τα πόδια και τη συντροφιά ενός γαϊδάρου. Η περιπλάνησή του στα βάθη της Μικράς Ασίας κι όσα είδε τον έκαναν να αναλογιστεί την κατάσταση των Ελλήνων στην ταραχώδη αυτή ζώνη. Φτάνοντας μετά από κόπο στην Κωνσταντινούπολη, η επιθυμία του να βγάλει τα απαραίτητα χρήματα ώστε να αγοράσει εισιτήριο τρίτης θέσης για το πλοίο που πήγαινε στις Η.Π.Α. έγινε δυνατότερη από ποτέ.

Σήμερα, σε πολλούς από εμάς η ιστορία της ταινίας μας θυμίζει κατι. Έναν αιώνα και κάτι ψιλά μετα, η ίδια "ταινία" συνεχίζει να παίζει, αλλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Από την μια η στρατιά των τζιχαντιστών και απο την αλλη ο λαός στη Συρία, την Λιβύη, τη Νιγηρία, τον Λίβανο, το Πακιστάν, το Ιράκ. Και στην θέση του παραγωγού Η.Π.Α. και Ε.Ε. Τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες, γινόμαστε παρατηρητές της οδύσσειας χιλιάδων ανθρώπων που ξεσπιτώθηκαν για να ξεφύγουν από την φρίκη του πολέμου και να βρούν μια δεύτερη πατρίδα για να ξαναχτίσουν την ζωή τους κάπου στην γειτονική Ευρώπη. Μέσα στην απελπισία τους δεν σκέφτηκαν, όμως, πόσοι "καλοθελητές" θα βρεθούν να δώσουν μια για πάντα οριστική λύση στο πρόβλημα τους στον βυθό της Μεσογείου, κάπου μεταξύ Ιταλίας, Ελλάδας και Τουρκίας. Τόσοι άνθρωποι κατατρεγμένοι ενός πολέμου που αναδύθηκε μέσα από την δημιουργία του θρησκευτικού φανατισμού σε χώρες, την κυριαρχία των οποίων  Η.Π.Α. και Ε.Ε. καταπατούν συνεχως επεμβαίνοντας στρατιωτικά, για να καταληστεύσουν τον φυσικό τους πλούτο. (Αν και εδώ που τα λέμε, σχετικά με τους τζιχαντιστές, ποτέ δεν μάθαμε πραγματικά ποιά είναι τα κίνητρα τους και που στηρίζεται ο μηχανισμός τους.) Οι Η.Π.Α. απο τα τέλη κιολας του περασμένου αιώνα έχουν δείξει ποιές είναι οι προθέσεις τους στην περιοχή. Απο κοντά και η Ε.Ε., που θέλει να δώσει λύση στο μεταναστευτικό πρόβλημα δείχνοντας το ανθρωπιστικό της πρόσωπο, τη στιγμή που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της έχει προκαλέσει όλο αυτό το κύμα προσφυγιάς και ακόμα περισσότερο την στιγμή που δεν έχει υπάρξει πόλεμος στην γειτονιά μας που να μην έχει πρωταγωνιστήσει η να μην έχει συμμετάσχει. Και την ιδια στιγμή στην Ελλάδα, για να μην βγάζουμε την ουρά μας απ' εξω, υπάρχουν φασίστες που επιτίθενται σε όσους τυχερούς (μέσα στην ατυχία τους) κατάφεραν να φτάσουν μέχρι κάποιο ελληνικό νησί και τηλεοπτικοί φασίστες που διατυμπανίζουν ότι όποιος φτάνει στην Ελλάδα θα πρέπει η να τον πνίγουμε στην θάλασσα η να τον πυροβολούμε πριν καν φτάσει στα σύνορα. Γι αυτούς δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχασαν όλα τους τα υπάρχοντα, εξαιτίας ενός πολέμου μάλιστα που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι, και ζητούν μια χείρα βοηθείας, αλλα υπάρχουν εισβολείς που θέλουν να βλάψουν την καθαρότητα του τόπου τους και να μαγαρίσουν τον ανώτερο πολιτισμό τους. 
Οι τζιχαντιστές, οι καπιταλιστές και οι φασίστες (αν και στην ουσία πρόκειται για την ίδια φάρα) είναι αυτοί που κερδίζουν όταν τους βομβαρδίζουν. Αυτοί είναι που κερδίζουν όταν τους μεταφέρουν. Αυτοί είναι που κερδίζουν όταν τους βυθίζουν. Αυτοί είναι που κερδίζουν όταν, ύστερα οι επιζώντες, δουλεύουν για αυτούς. Γιατί, λοιπόν, να λύσουν το πρόβλημα;

Τι έκβαση θα έχει η ιστορία του νεαρού μετανάστη στην ταινία του Ηλία Καζάν θα το δείτε την Δευτέρα το βραδυ. Το τέλος στην ιστορία, όμως, όλων αυτών των κατατρεγμένων δεν θα το μάθουμε αν δεν γράψουμε το δικο μας κεφάλαιο σε αυτην, δηλαδη αν δεν οργανωθούμε και παλέψουμε για την ανατροπή αυτου του συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο και θρέφεται απο το αίμα εκατομμυρίων αθώων για να επιβιώσει. 



Κινηματογραφικο Τμημα Π.Ο.Φ.Π.Π.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΝΕΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Δεκαετία 70-Η απαρχή του ΝΕΚ Σαν απαρχή του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου (ΝΕΚ), τοποθετείται τυπικά (αν και με κάποια ασάφεια) το 1970, με την έκδοση της «Αναπάραστασης» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και τη συμμετοχή της ταινίας στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η βασική διαφοροποίηση του ΝΕΚ απο την μέχρι τότε παραγωγή στην Ελλάδα, είναι η δημιουργία ταινιών όχι για εμπορική κατανάλωση, αλλά με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική αξία, με φιλοσοφικούς/πολιτικούς προβληματισμούς, με χρήση νέων τεχνικών στη κινηματογράφηση, με θεματολογία αντλουμενή απο την ελληνική πραγματικότητα και την πρόσφατη ιστορία της χώρας. Το 1974, με την πτώση της δικτατορίας, η ρήξη ανάμεσα εμπορικού κινηματογράφου από τη μια και ανεξάρτητου από την άλλη σε όλα τα επίπεδα (ιδεολογικό, αισθητικό και συνθηκών παραγωγής) είναι οριστική. Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Η μεγάλη παραγωγή της δεκαετίας του 60, δεν πρόκειται να επαναληφ

Underground του Emir Kusturica

   'Ενα υπόγειο ιδιότυπο.Πρακτικά κατεβαίνουμε τα σκαλιά των καταφυγίων σε εμπόλεμη περίοδο. Συμβολικά αγγίζει το υπόγειο του υποσυνείδητου. Όπου συχνά κατεβαίνει ο Μάρκος. Παρτιζάνος στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,πολιτικώς και διανοούμενος στη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία αργότερα.Έμπορος όπλων ,με μια λέξη καιροσκόπος. Στη βόλτα του αυτή, στο κελάρι εκτός από τις τύψεις και ενοχές παρέα έχει και την γυναίκα του. Κατεβαίνουν στο κελάρι να συναντήσουν τον μαύρο (μπλανκι). Παρτιζάνος και αυτός, συμπολεμιστής του Μάρκου στον πόλεμο και πρώην εραστής της Ιζαμπέλας γυναίκας του Μάρκου. Ο μαύρος Μπλανκί έχει σκοτωθεί στον πόλεμο. Κεντρικός ήρωας  της ταινίας,σύμβολο επαναστάτη, άνθρωπος ασυμβίβαστος και καθαρός.  Θυμίζει στον Μάρκο και την Ιζαμπέλα την καθαρότητα εκείνων των χρόνων που πλέον έχει χαθεί στα αδιέξοδα της διαπλοκής και της εξουσίας. Οι νεκροί του πολέμου ζουν και αναβιώνουν όχι στα αγάλματα και στις ιστορικές, ηρωικές ταινίες μα στην ουσία στο υπόγειο στο κελάρι. Σε έναν

Κινηματογράφος & Προπαγάνδα

Ο κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή τέχνης, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο προπαγάνδας ιδεών, προτύπων ζωής και πολιτικών καθεστώτων. Στον κινηματογράφο μάλιστα το φαινόμενο αυτό πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις αφού λόγω της μαζικής απήχησης που έχει ως μέσο (ιδιαίτερα πριν εμφανιστεί η τηλεόραση) και της δύναμης του συνδυασμού εικόνας-ήχου μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και να την κατευθύνει. Προπαγάνδα (η) ους.[ Κινηματογράφος και ναζιστική προπαγάνδα Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος μετέτρεψε τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σε μία προπαγανδιστική μηχανή. Οι επιτάξεις των κτιριακών εγκαταστάσεων για στρατιωτικούς σκοπούς και η κατάταξη στις ένοπλες δυνάμεις μεγάλου μέρους του έμψυχου υλικού, επηρέασαν βαθιά τη λειτουργία της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Αυτή την περίοδο το ντοκιμαντέρ γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη καθώς οι ανάγκες της προπαγάνδας βρίσκουν σε αυτό ,το ιδανικό φερέφωνο . Η Εθνικοσοσιαλιστική πολιτιστική πολιτική δεν ήταν πουθενά πιο